Το 1872 ο Αργύριος αποφοιτεί από το Γυμνάσιο Μυτιλήνης και μετακομίζει στην Αθήνα για να σπουδάσει στη Φυσικομαθηματική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έπειτα από 2 χρόνια ξεκινάει και σπουδές αρχιτεκτονικής στο Πολυτεχνείο Αθηνών. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του γνωρίστηκε με τον Έρνστ Τσίλερ, ο οποίος δίδασκε στο Πολυτεχνείο μεταξύ 1872 και 1883. Ο Τσίλερ αναγνώρισε το ταλέντο του Αδαλή και τον έχρισε βοηθό του. Την εποχή εκείνη ο Αδαλής μιλούσε ήδη Γαλλικά, Τούρκικα, Αγγλικά και Γερμανικά, γεγονός που τον καθιστούσε χρήσιμο σε ακαδημαϊκές αλλά και πρακτικές εργασίες, όπως μεταφράσεις μεταξύ Γάλλων και Τούρκων συνεργατών.

Επιστροφή στην Οθωμανική ακόμα Λέσβο, την εποχή που το εμπόριο γνώριζε μεγάλη ακμή και η τοπική ελληνική κοινότητα έχαιρε ιδιαίτερων προνομίων. Με την επιστροφή του ξεκινάει ένα νέο κύμα αρχιτεκτονικής στον τόπο, μιας και η αρχιτεκτονική της Κωνσταντινούπολης (επί το πλείστον ξύλινα κτήρια σε πυκνή δόμηση) σταματάει πλέον να είναι η κυρίαρχη επιρροή στο ύφος της πόλης, και τη θέση της παίρνουν οι κλασσικιστικές και κεντροευρωπαϊκές επιρροές του Αδαλή.

Σήμα-κατατεθέν της Μυτιλήνης, και το πιο σημαντικό έργο της περιόδου ακμής 1880-1912, ανεγέρθη στη θέση προϋπάρχοντος μικρού ναού που εξυπηρετούσε τις ανάγκες του τοπικού νοσοκομείου, και ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1900. Ο ναός ακολουθεί τον βυζαντινό ρυθμό, ωστόσο το αρχιτεκτονικό του ύφος συνδυάζει επιρροές από σύγχρονες τάσεις που επικράτησαν στη Δυτική Ευρώπη, όπως το Μπαρόκ, το Ροκοκό και ο Νεοκλασικισμός. Στο κτίσμα διακρίνονται και γοτθικά στοιχεία, τα οποία ενισχύουν τη μεγαλοπρέπειά του και του προσδίδουν μια ιδιαίτερη αισθητική, μοναδική στον ελληνικό χώρο. Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πηγές ο πρώτος Ναός χτίστηκε πάνω στα ερείπια αρχαίου οικοδομήματος, που πιθανότητα να ήταν ο ναός του θεού Απόλλωνα ή η σχολή της ποιήτριας Σαπφούς.

Ο Ιωάννης Στ. Γεωργιάδης προερχόταν από άλλο μέρος (πιθανώς Κωνσταντινούπολη), και εγκαταστάθηκε στην Μυτιλήνη μάλλον λόγω επαγγελματικών ευκαιριών. Υπήρξε ιδρυτής μαζί με τον Ι. Καλαμάρη του εργοστασιακού συγκροτήματος ατμοκίνητου ελαιοτριβείου/κλωστηρίου/μακαρονοποιίας στην Επάνω Σκάλα, το γνωστό μέχρι σήμερα ‘Καλαμάρη’. Σημερινός ιδιοκτήτης της κατοικίας Ι. Γεωργιάδη είναι η Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου. Η κατοικία του είναι σε στυλ Second Empire.

Κύρια κατοικία του Αχιλλέα Κ. Βουρνάζου, ενός από τους επιφανέστερους εμπόρους της εποχής. Ο Βουρνάζος είχε αναπτύξει επιχειρηματική δραστηριότητα στη Ρωσία, ασχολούμενος με την σαπωνοποιεία. Το οίκισμα είναι μνημειώδους μεγέθους σε στυλ Second Empire και αθηναϊκού νεοκλασικισμού (εφημερίδα Καθημερινή, ένθετο ‘7 Μέρες’, 1999). Η κατοικία παραμένει στα χέρια απογόνων της αρχικής οικογένειας. Το αρχικό κτήριο έχει διατηρηθεί με ελάχιστες εσωτερικές αλλαγές, όπως η μετατροπή του δωματίου των Τούρκων επισήμων του επάνω ορόφου σε κουζίνα, η αλλαγή του κελλαριού σε αποθήκη και η μετατροπή ενός άλλου δωματίου του ορόφου σε μπάνιο. Η κατοικία ανεγέρθηκε σε μια μεγάλη παραθαλάσσια έκταση, στην περιοχή του Κιοσκιού, στους πρόποδες του Φρουρίου. Η αρχική έκταση ήταν περίπου 5 στρέμματα, και μέσα σε αυτήν χτίστηκε αργότερα και δεύτερο σπίτι από τη χήρα Πηνελόπη Βουρνάζου, μέλος της ίδιας οικογένειας. Κατά τον 18ο αιώνα, η περιοχή αναφερόταν ως ‘κήποι του Χασάν Πασά Τζεζάερλη και των αξιωματούχων του’, ενώ στα μέσα του 19ου αιώνα ήταν γνωστή ως ‘φράγκικη συνοικία’.

Κτίριο ορθογωνικής διατομής με απόλυτη συμμετρία ανοιγμάτων και στους δυο ορόφους. Μεγάλη έμφαση έχει δοθεί στο διάκοσμο της κεντρικής εισόδου με νεοκλασικά στοιχεία (αετώματα, κίονες, υπέρθυρα). Στο εσωτερικό, ενδιαφέρον παρουσιάζει η μεγάλη ξύλινη σκάλα. Με τη συγκριτική μέθοδο το κτήριο αποδίδεται στον Αργύρη Αδαλή (Η αρχιτεκτονική των κατοικιών της ανώτερης αστικής τάξης της Μυτιλήνης, 1999).

Μεγάλο διώροφο νεοκλασικίζον κτίριο με ημιυπόγειο, με κάτοψη σχήματος Γ. Το τμήμα του ημιυπογείου επί της Σαπφούς χρησιμοποιείται σαν κατάστημα. Η είσοδος της κατοικίας γίνεται, μέσα από το τμήμα της μικρής αυλής που χρησιμοποιείται σαν ημιδημόσιος χώρος. Το κτίριο έχει φθορές στα επιχρίσματα και το κεραμιδί και ώχρα χρώμα της πρόσοψης έχει ομοίως φθαρεί. Έχουν διατηρηθεί τα γύψινα επιθέματα στα πρέκια και τις ποδιές των κουφωμάτων. Όσον αφορά την αρχιτεκτονική της, η κατοικία διαρθρώνεται σύμφωνα με τις βασικές αρχές του νεοκλασικισμού, με τριμερή κατακόρυφο και οριζόντιο επιμερισμό. Ωστόσο, χρησιμοποιούνται στοιχεία διακόσμησης και σύνθεσης που παραπέμπουν στο νεογοτθικό στυλ.

Ένα στολίδι της πόλης, που δανείζει το όνομά του στην ευρύτερη περιοχή/χωριό των Ταξιαρχών. Σύμφωνα με διηγήσεις ο ναός έλαβε υπόσταση κατόπιν θαυματουργικής επέμβασης του αρχαγγέλου Μιχαήλ, ενώ τη σημερινή του μορφή απέκτησε το 1903 με την ανοικοδόμηση από τον Αργύρη Αδαλή με υλικά που μεταφέρονταν από τα απέναντι μικρασιατικά παράλια. Ακόμα και σήμερα τα διερχόμενα πλοία χρησιμοποιούν μακρύ συριγμό σε ένδειξη χαιρετισμού στον προστάτη άγιο. Ο ρυθμός είναι βυζαντινός σταυροειδής με τρούλο με παραλλαγές γοτθικού ρυθμού. Διαθέτει γυναικωνίτη, ενώ η στέγη στηρίζεται σε κτιστούς πεσσούς οι οποίοι καταλήγουν σε τετράγωνα κιονόκρανα με ωραίους γύψινους διακόσμους.

Εσωτερικά διακοσμημένη με ζωγραφιές του Β. Ιθακήσιου. Στην κατασκευή του έχουν χρησιμοποιηθεί ίδια υλικά με την εκκλησία των Ταξιαρχών στο Καγιάνι (που επίσης αποτελεί έργο του Αδαλή). Έως και σήμερα ανήκει στους απογόνους της οικογένειας Αδαλή.

Ο Αθαν. Φουρτούνας (ή Φορτούνας) ήταν μεγαλέμπορος σαπουνιού και λαδιού. Ήδη από το 1885 αναφερόταν στους επιχειρηματικούς καταλόγους της Μυτιλήνης με την επωνυμία ‘Αφοί Φορτούνα’, ενώ διατηρεί και υποκατάστημα στη Βάρνα της Βουλγαρίας ως προμηθευτής σαπουνιού. Ο Αθαν. Φουρτούνας είχε καταγωγή από το Μεσότοπο και μετανάστευσε νέος στη Βουλγαρία για να ασχοληθεί με το εμπόριο. Επέστρεψε σε μεγάλη ηλικία μαζί με την Γαλλίδα σύζυγό του και έκτισε την κατοικία αυτή σαν μόνιμη. Η κατοικία κτίστηκε σε ένα μεγάλο οικόπεδο 700 τετραγωνικών μέτρων στην οδό Χάλικα (νυν Καβέτσου), μια από τις τρεις αρτηρίες που οδηγούσαν στα προάστια της Μυτιλήνης, όπου οι κάτοικοι απολάμβαναν τα καλοκαίρια τους στη δροσιά. Μετά το θάνατό του εμπόρου, η κατοικία πουλήθηκε από τη σύζυγό του στον επίσης έμπορο Γεώργιο Γρηγορίου.